21/09/2010: Andasibe - Fénérive Est

We namen afscheid van een schitterende familie. Onze chauffeurs, geregeld via het contactpunt in Toamasina, was onderweg van Tana en liet wat op zich wachten. Met een dik half uur vertraging kwamen ze aan in een veel te klein busje. Er kon inderdaad 12 man in maar waar moest dan onze bagage dan? Achterlaten en nasturen via DHL? Daarenboven waren de begeleiders met 4 personen. Dus we waren met 16 waarvan 12 met twee zakken per persoon en dit in een busje waar juist 12 smurfen in konden. Ik moest kalm blijven al had ik zin in andere zaken. Na veel gebel en gepalaver zorgde de familie van Christin voor de oplossing. Ze zouden met hun jeep een deel van de groep vervoeren tot in Tamatave. Zo gezegd, zo gedaan.

 We verdeelden ons over het busje voor pigmeeën en, samen met Wim, Katja en Elke kropen we in de jeep voor een tocht van 2,5 uur richting Toamasina. De dame van het transportbedrijfje durfde niet meer in mijn ogen te kijken. Of ik nu tegen een kikker stond te praten of tegen haar, het maakte geen verschil. Geen van beiden gaf antwoord maar zij zag wel even groen van nijd.
Onderweg werden we constant geconfronteerd met de kaalkap van het oerwoud. Hier en daar stonden ook hele stukken land in brand om zo extra landbouwgrond te winnen. Als ze aan dit tempo doorgaan staat Madagascar binnen 10 jaar in geen enkele reisbrochure meer maar staat het op de lijst van 'te mijden plaatsen'. Spijtig, maar wat hebben we zelf gedaan met Europa? Eenmaal aangekomen in Tamatave, begon de discussie terug. We moesten nu extra transport zoeken naar Toamasina. Na veel gekissebis vonden we
uiteindelijk een taxi-brousse chauffeur maar die wilde natuurlijk nergens stoppen en onmiddellijk vertrekken. Mijn groene vriendin van het transportbedrijf kon mijn gezaag niet meer aan en begon stilaan blauw te worden. Zij moest natuurlijk alle kosten betalen want ik weigerde ook maar 1 Ariary bij te betalen.
Dus snel de lunch verdeeld en die verorberden we dan maar in het busje. Terug een rit van 2 uur.
Bij aankomst in Toamasina dacht ik dat we er waren maar mis poes. De taxi-brousse mocht niet verder.
We moesten blijkbaar nog 2,5 uur verder rijden tot in Fénérive Est en dus moesten we terug op zoek naar transport. Terug veel gemekker met mijn inmiddels appelblauwzeegroen geworden vriendin. Ik vond dat het niet kon wat ze had georganiseerd en veel vijven en zessen maar ik kon het evengoed uitgelegd hebben tegen die lantaarnpaal waar zo juist een zebu tegen gepoept had. Geen van beiden gaf een krimp. Maar we vonden vervoer. Terug een taxi-brousse met een chauffeur die dacht dat hij Parijs-Dakar aan het rijden was.

Mijn praatvarige regenboogkleurige vriendin zat vooraan naast hem en viel al snel in slaap om te bekomen van alle doorstane emoties. De rit over deze pokdalige weg bracht ons uiteindelijk in Fénérive Est, in hotel La Russchia met zicht op zee. Prachtig stukje natuur, alleen spijtig dat we er zo weinig konden van genieten omdat 'Shrek van het transportbedrijf' haar zaakjes slecht geregeld had. Na het nuttigen van een heerlijk vismenu besloten we de avond met THB'tjes en rum aan het kampvuur met zicht op zee. Zalige avond die geen verdere uitleg behoeft.
Dit was gewoon genieten en zorgde voor een heerlijke nachtrust....