17/09/2010: Antsirabe - 'fietstocht'

Toch wel een stevig ontbijt genomen want als fietser weet ik dat je wat reserves nodig hebt als je een fietstocht begint. Mamisoa was ook reeds van de partij om alle fietsen af te stellen volgens grote van de deelnemers. Hij begeleidde ons ook uit de stad om ons op de juiste weg te zetten. We sloegen eerst onze proviand in in een lokale bakkerij die echt frans oogde. De eerste 7 kilometer was op de geasfalteerde weg en we hadden reeds heel wat bekijks. Fluitje van een cent tot zover maar toch sloeg het noodlot al toe...voor mij. Op een heel lichte helling schakelde ik en mijn versnellingsapparaat sloeg in mijn achterwiel. Gelukkig sloeg ik niet overkop. Einde fietstocht. Of niet? Ik belde naar het hotel en ze gingen iemand sturen. Na een kwartiertje wachten kwam de baliemedewerker aangefietst met twee fietsen. Het zweet droop van zijn voorhoofd. Ik dacht natuurlijk dat ze iemand gingen sturen met een wagen. Nee dus. Maar ik was geholpen en kon terug verder.
Twee kilometer verder moest ik de baan verlaten want hier begon de piste richting Lac Tritrivia en Lac Andraikiba.

Ann

Aan dat laatste meer wachtte de groep mij op en konden we verder. We maakten nog een rondje rond het meer en dan moesten we verder. Het was inmiddels al behoorlijk warm geworden en een eerste helling wachtte. De ondergrond was niet meer dan mul zand en uitstekende stenen. Geen sinecure dus. Nu begreep ik waarom we mountainbikes gekregen had. Anderzijds slikte ik ook eens door want als dit het parcours was voor de rest van de dag, moest de groep binnen 7 jaar terugkeren voor mijn Famadihana. Ik word hier levend gevild. Ik bleef achterop om te kijken hoe iedereen naar boven reed. Ann zag inmiddels al roder dan de roodste pioen maar peddelde verder. Alles ok Ann? Mwoa ja, tis lastig maar tgoat wel. Oef dacht ik. Iedereen reed deze helling op maar dat was natuurlijk nog niet alles.

rond het 'Lac Andraikiba

Eerst was het een tijdje vlak maar toch zanderig parcours. Samen met Wim en Danny bleef ik even achterop om wat foto's te maken van een mooi dorp dat we passeerden en waar muziekboxen loeiharde muziek uitspuwden. Blijkbaar was dit ook ter ere van een vers heropgegraven voorvader van een of andere dorpsbewoner. Een 'famadihana' of herbegrafenis zoals mij die ook te wachten stond. We namen nog wat foto's van onder andere Whoopie Goldberg uit de film de 'Color Purple'.
Na dat vlakke gedeelte was het terug niet van de poes en terug stijl omhoog. Joke en Katja vilden mij nog net niet en waren terug 'grenzen aan het verleggen'. Maar ze genoten van de prachtige omgeving. En ik? Ik genoot in alle stilte mee want het was natuurlijk nog niet gedaan. Een nieuwe helling wachtte ons richting Lac Tritrivia. Voor sommigen was het naar boven kruipen maar allemaal kwamen ze boven. Ook mijn Anneke dat ondertussen al het rood uit de omgeving aan het absorberen was. Maar het ging. Lac Tritriva bezochtten we te voet. Een zeer mooi ingesloten meer waar we ook onze piknik namen. Tijdens mijn eten prevelde ik een gebedje om mijn Famadihana af te wenden wetende dat er nog een afdaling moest komen maar er was geen ontkomen meer aan denk ik. Alle malagasische goden zouden zich tegen mij keren. Wist ik veel wat er te wachten stond.

Gelukkig zag ik iedereen goed eten dus de reserves werden goed aangescherpt. We waren nog maar net weg van het meer of het ging terug bergop. Niet zomaar maar vrij stijl. Ik reed terug achterop en na een tijdje zag ik iemand in de verte langs de kant zitten. Het was Ann. Ik dacht als ik nu passeer, springt ze gegarandeerd op mij en bijt ze mijn strop door en zuigt ze al het bloed uit mijn aderen. Zachtjes kwam ik aangereden. 'Gaat het Ann?, vroeg ik vriendelijk? Ja ja maar ik doe het op mij tempo. Goed zo, zei ik, dat moet ge doen jong, uw eigen tempo. Oef, ik kon nog slikken. De anderen zag ik bijna nooit omdat die al ver voorop waren. De volgende helling reed Johan lek. Ik liet de anderen doorrijden want wachten had geen zin. Onmiddellijk anderhalf dorp rondom ons om te helpen. We moesten eigelijk niks doen. Er kwam iemand kijken en zei 'le quinze', duidend op de sleutel die nodig was om  het achterwiel te vervangen. Ik zag ondertussen dat het parcours zwaar bleef en sommigen bleven maar grenzen verleggen maar hoelang nog. Om verder onheil te voorkomen besloot ik maar Antoine (onze chauffeur) te bellen zodat die aan de splitsing, daar waar de piste terug overging in asfaltweg, ons kon opwachten om eventueel een aantal 'lijken' reeds mee te nemen en naar het dichtsbijzijnde crematorium te voeren. Maar mijn verbinding begaf het. Daar stond ik dan. De groep zwoegend, zwetend en zwalpend enkele kilometers verderop. Johan en ik met een pas vernieuwde achterband met spaken die door het wiel naar boven staken. Hoelang voor de volgende 'platte tube. Maar Afrika zou Afrika niet zijn of Madagascar, of er is een oplossing. Plots kwam daar een dametje aangetsokt met een draagbaar telefoontoestel zonder draad. Er stond wel een antenne op het toestel. Ik weet nog steeds niet wat voor toestel het was, eentje met internetverbinding of een satelliettelefoon (?!). Het maakte niet uit want het werkte en ik kon Antoine verwittigen. Eén detail, ik mocht de hoorn niet opheffen en moest zo mijn boodschap inspreken. Maar we waren, allé ik was gered. Samen met Johan begonnen we aan de achtervolging en die was verdorie niet van de poes. Dit was een afdaling om u tegen te zeggen in maar wel in een prachtig landschap maar het was ook bloedheet. Het einde van mijn dagen was nabij. Hier zouden ze mij niet alleen voor villen maar ook nog eens castreren zodat ik mijn eigen begrafenis zou kunnen inzingen met een stemmetje van de Wienersänger Knaben.

Whoopie Goldberg

Als eerste pikte ik terug Ann op. Haar gezicht zag inmiddels zo rood dat ik dacht dat al haar bloed naar boven gekookt was. Gaat het Ann? Ja ja  op tgemak hé. Zo is het jong, ge moet dat op uw gemak doen zei ik lichtjes bevend. Maar ze genoot wel van de omgeving. Joke haalde ik ook in en altijd had ze het maar over 'ik ben hier wel mijn grenzen aan het verleggen zunne'. Maar geniet je er ook van Joke, vroeg ik. Ja super jong tis prachtig en ook op tgemak he. Allé blijkbaar geniet iedereen toch van ons 'fietstochtje'. Ja, als ge Pic Boby opwandelt, is dit piece of cake :-).
Op het einde van de afdaling vond ik de halve groep die ondertussen een lokaal winkeltje beroofde van al zijn oranje limonade. Kwestie van de suikers aan vullen hé. Ze waren  getraind, ze kenden hun stiel en bovenal...ze genoten er allemaal van. Misschien toch maar de koffietafel voor mijn Famadihana uitstellen.
Nog anderhalve kilometer tot aan de splitsing en daar stond Antoine dank zij de satelliet-telefoon. Het zwaarste gedeelte van de rit zat er op. Iedereen zag er uit als de nageboorte van Briek Schotte, de oerflandrien, gebronzeerd door het mulle rode pistezand, de t-shirts stijf van het zilte zweet, de bil-en kuitspieren nog natrillend van de inspanning. Met uitpuilende ogen staarden ze mij aan: wat hebt ge ons nu weer gelapt, weer een natte droom gehad? Maar ze hebben genoten, genoten van wat het is op een piste te rijden, genoten van het echte Madagascar, genoten van de prachtige landschappen en...de liefde voor de mountainbike ontdekt :-(.
De meesten keerden terug via de geasfalteerde weg. Samen met Johan en Wim reed ik nog naar Betafo waar we getuige waren van een markt. Het was 40°C en daar was een vleesstand waar misschien driehonderdduizend vliegen op uitstap waren op een berg Zebu-vlees. Nooit gezien. Maar toch werd het vlees nog verkocht. We waren ook nog getuige van een famadihana, een echte. Ik droomde dus niet maar ik genoot in stilte van deze tocht. Super, dit hadden we dan ook weer eens gedaan en bovendien had iedereen het gedaan! Om nooit te vergeten.

's Avonds gingen we eten in Arche en dansten we op het einde van de avond onze spieren los. Allé een paar onder ons toch. We vierden tevens het afscheid van Antoine want morgen was het zijn laatste rit met ons. Omdat mijn laatste uur toch nog niet was geslagen, wilde ik er nog eentje drinken op een terrasje dat nog open was maar iedereen was moe en keerde terug. Maar ik was ook voldaan, voldaan van deze prachtige dag, de dag waarop we allemaal een beetje Briek Schotte werden...alleen Ann niet, nee, zij was Eddy Merckx vandaag!