13/10/2010: Ambalavao - vrije dag - Anja park

Iedereen mocht in de voormiddag doen en laten wat ze wilden. Sommigen sliepen uit. Mocht wel na onze Pic Boby. Ik was alweer vroeg uit de veren want wilde de stad gaan verkennen. Met de Wim ging ik op stap naar de markt. Twee 'foto-geile' mannen naar een kleurrijke markt, dit moet wat geven. Eigenlijk zijn markten altijd een kleurrijk spectakel.

De groenten liggen uitgestald: tomaten naast komkommers, salades naast wortelen, maniok, bananen,... en daarachter de kleurrijke bevolking die ook oog hadden voor de 'vazaha'. Sommige dames zaten te gniffelen als we naar hen keken, anderen keken weer weg en nog anderen riepen ons toe 'bonjour vazaha'. Niet iedereen liet zich natuurlijk fotograferen maar daar hebben we zo onze trucs voor. Ik denk dat we alweer zo'n dertienduizend foto's namen van, ja waarom zijn dit zo'n prachtige mensen voor ons? Ik trek thuis nooit een stomme belg op een markt. Nooit neem ik een foto van Zulma in haar beste outfit die een nieuw sjaaltje koopt op de maandagmarkt in Ledeberg. Maar hier, hier trek ik elke vrouw want ik vind ze mooi, ze hebben iets, ze zijn kleurrijk, ze ze ze, tja zijn ze nu echt mooier dan Zulma uit Ledeberg? Ook de kinderen trek ik hier aan de lopende band en dan liefst als ze mij niet zien. Zo heb je ze veel natuurlijker en spontaner.

Zo dwaalden we de stad door op zoek naar, naar wat? Ik zoek eigenlijk niet, ik absorbeer en kijk naar de mensen en wat ze doen. Zo kochten we ons een colaatje ergens en daar zaten twee mannen op een rondpunt. Wim vroeg zich af wat ze daar deden? Waarschijnlijk kwamen ze daar elke dag zitten en praten en waarschijnlijk praatten ze elke dag over hetzelfde, namelijk het weer en de vrouwen want daarover praten mannen nu eenmaal of ze nu blank of zwart zijn. Wim probeerde dit tafereel vast te leggen maar ving bot.

We dwaalden verder af, liepen steegjes in en steegjes uit, namen fotos van dit en van dat en we waren content. Nadien gingen we nog Antaimoro papier kopen om later onze foto's in te plakken want op de reunie willen iedereen de loef afsteken met onze foto's van dames op de markt, foto's van hangende mannnen en guitige kinderen. Maar wat we niet weten is dat iedereen deze foto's maakt en dus iedereen op de reunie....
Ik ging eventjes terug de stad in om onze piknik aan te schaffen en kwam mijn assistentje tegen. Ze was in haar nopjes omdat ze een vlag had laten maken voor onze basketmatch van binnen een paar dagen. Een vlag? Je kon er gans Madagascar mee bedekken maar we hadden er eentje. Samen met Elke ging ik dan nog op zoek naar andere kaas dan onze 'la vache qui rit' maar nee, alleen maar 'la vache qui rit'.

's Middags verzamelden we voor onze lunch en iedereen had genoten van zijn dagje vrij behalve Reinild want zij had een beetje last in de darmen. Na de middag gingen we naar het Anja Park, een klein park op ongeveer 12km van Ambalavao. Dit park was opgericht door Adrien en was ook 'community based'. Inkomsten gebruikten ze voor lokale verbeteringen aan te brengen en natuurlijk moest er ook een deel naar de staat. Maar ik heb liever dergelijke lokale projecten dan die grote staatsprojecten waarbij de inkomsten waarschijnlijk toch maar worden gebruikt ter eigen zelfvoldoening in plaats van 'Desiré avec la claque' (de lokale Jan met de pet) te laten meegnieten.

Anja Park beschikt ook over een kolonie ringstaart lemuren. Die naam nog maar horen deed Katja al kwijlen en haar oogjes draaiden als zwaailichten in het rond. Het park is klein maar ik vond dit een schitterende wandeling omdat je toch redelijk wat dieren aantreft zoals die Kat-jaantjes of lemuren, kameleons, vogels...
De omgeving maakt ook veel goed. Je kijkt terug uit op een prachtige vallei met mooie rijstvelden en altijd weer die mooie kleurschakeringen. Na onze wandeling, wandelden we nog wat richting een Betsileo-dorp.
Daar was een dame maniok aan het stampen en de eerste die het ook eens probeerde was natuurlijk ons kleine. Great kid, maar een beetje verder schoot ze toch de kemel van haar leven. We wandelden verder en werden gelokt door wuivende werkende vrouwen op het rijstveld. Wie springt daar het rijstveld in?

Ons kleine. Dit ontlokte heel wat hilariteit bij de 'locals' en ze gaven Elke een bussel rijstaren om deze te planten in het water. Wat deed ons kleine? Ze dacht dat ze die rijstaren uit het water moest trekken in plaats van ze er in te planten. Niet alleen hilariteit bij de locals maar ook bij mij. Tja, je moet zo maar één iemand meehebben hé :-)
Maar het fijne vond ik wel dat ze steeds heel vlug contact maakt met de plaatselijke bevolking. Doe zo verder kleine en je zal nog vele fijne rijst- en reismomenten beleven.
Ambalavao zat er op. Spijtig want hier werd ik een klein beetje 'verliefd'. Hier zou ik precies kunnen aarden. Deze stad gaf me iets. Hier wil ik terugkeren. Maar we moeten verder naar een nieuw avontuur. We reizen verder richting Ranomafana en wie weet wat we daar allemaal meemaken. I love Madagascar...