25/09/2010: Antananarivo

Na een heerlijk ontbijt maakten we ons klaar voor de laatste dag van een schitterende reis. Eerst gingen we naar 'le marché artisanale'. Het was tijd voor 'hop hop & shop till you drop'. Dat wat een gemiddelde malagasiër verdient op pakweg 5 jaar, verteerden wij op anderhalf uur. Alle gekheid op een stokje maar zo is het wel. Hopelijk worden deze centen die we uitgeven goed gebruikt en wordt er toch iemand beter van.
Le marché artisanale is eigenlijk een langgerekte aaneenschakeling van houten huisjes waar bijna overal hetzelfde wordt verkocht. Iedereen klampt je aan om toch maar te proberen iets te verkopen. Maar ja, je kan niet bij iedereen kopen. Allemaal komen ze naar u toe en zeggen ze soms 'mister, is today my lucky day?'. Meestal is het dan van 'sorry' of 'no thanks, I already have'. Voor de meesten is het nooit hun lucky day maar een dag zoals zovele dagen waarbij niks wordt verkocht. Maar geen nood, morgen zijn ze er weer voor alweer misschien 'hun lucky day'. Alleen God weet het.

de achterkant van 'le marché artisanale

Daarna naar het centrum van Tana dat allesbehalve een vriendelijke indruk op mij naliet. Gert werd zelfs bestolen waar iedereen bij stond. Upper town was nog het rustigst en het meest vriendelijke deel van de stad. Iedereen was ook moe en we hadden dan ook nog weinig zin om veel te doen. We verkenden nog de wijk Isoraka waar de beste restaurant zich situeerden. Wij reserveerden een tafel in 'Le Bistrot Zébu Original' voor ons afscheidsmaaltijd.

Antananarivo

We maakten nog enkele afspraken, maakten een balans op van de reis en deze helde over naar het positieve. Het was inderdaad een mooie reis geweest. Madagascar had alles gegeven wat het moest geven.
Ik was een tevreden begeleider van deze reis en van deze groep. Een paar mooie kado's werden mijn deel. Met een krop in de keel, net zoals toen Joël sprak, ging ik aan tafel en samen genoten we van de laatste malagasische maaltijd. De reis was ten einde. Met een uur vertraging trok de Boeing 737-300 zich van de grond en kliefde door het luchtruim richting Parijs. 11 uur had ik de tijd om de reis te overschaduwen en na te genieten. Genieten van fijne momenten zoals onze eerste dansnacht, de pint na de eerste wandeling in Isalo NP, de Diavolana tour en de nacht die er op volgde, de beklimming van Pic Boby, de 'fiets'tocht in Antsirabe, de ontmoeting met babakoto, Île aux Nattes, de vele vriendelijke malagasiërs, de kleine
zwarte boskabouter, de prachtige landschappen, de leuke babbels, de lange ritten, de speech van mijn vriend voor het leven Joël, het strand op ons paradijsje...
Dit alles was mogelijk dank zij jullie.
Bedankt Renild,
Bedankt Al...sorry Danny,
Bedankt Ann (van wie ik op het vliegtuig vernam wat haar favoriete standje was :-)
Bedankt Wim,
Bedankt Johan of is het Gert,
Bedankt Koen,
Bedankt Gert of is het Johan,
Bedankt Katja,
Bedankt Joke,
Bedankt Christophe,
en natuurlijk bedankt 'kleine' alias Elke
...bedankt Madagascar!

Christophe-Elke-Johan-Renild-Danny-Wim-Ann-Joke-Katja-Gert-Koen

24/09/2010: Île aux Nattes

Uitslapen? Het bijtje dat het laatst binnen zoemde was het bijtje dat om 6 uur al terug buiten zoomde en ik werd natuurlijk ook gewekt en een half uurtje later zaten we als frisse zombies te ontbijten.
De laatsten van de vorige nacht waren ook de eersten van deze alweer schitterende dag. Het was een luie voormiddag waarbij ik heel wat water dronk (want het was warm of wat dacht je?) en rustig kon nadenken over...alles wat was geweest, alles wat ik beleefd had op deze mooie reis. Straks moesten we dit kleine paradijsje verlaten. Weg parelwitte stranden, weg palmbomen, weg zilte zeewater, weg bounty-meisje,...
Met pirogues vertrokken we terug zoals we gekomen waren. Met het vliegtuig verlieten we Île St. Marie . Ik zat aan het raam en keek nog een keertje naar het strand. Daar zat ze op een boomstronk en wuifde vaarwel...het bountymeisje :-).

We overnachtten in een buitenwijk van Tana. 's Avonds was het dan de grote voordrachtwedstrijd. Bij ons vertrek 3 eeuwen geleden had ik iedereen een info bundeltje gegeven over Madagascar.
Daarin stond een naam van de vroegere koning en stichter van het Merina-rijk. Deze naam moest worden voorgedragen in één vloeiende beweging zonder te stoppen. In eerste instantie waren er twee kandidaten: Joke en Katja. Alle dagen liepen ze te stoefen dat het geen enkel probleem was om de naam te debiteren en inderdaad als ik hen bezig hoorde leek dit op een fluitje van een cent. Ze waren over-overtuigd dat ze de prijs gingen wegkapen.
Tijdens het wachten op het vliegtuig terug schreven Johan en Elke zich ook in voor de wedstrijd. Loting bepaalde dat Gert de eerste aan de beurt was. Er was een driekoppige jury aangesteld en de andere 5 waren het publiek. Zelden zo'n zenuwachtige mensen gezien als de vier deelnemers. De kraaiers van het eerste uur Katja en Joke bleken ook niet meer zo zeker van zichzelf en moesten constant naar het toilet. Wellicht niet om hun neus te poederen :-(.

de overzet per pirogue

Gert begon, het ging goed, stamelde, stokte, herbegon, stamelde, stokte en...kon niet meer verder. Tweede kandidaat was Elke. Zij ging er zelf wat melodie in stoppen. Ze begon...goed, zong, stamelde, stokte, lachtte een beetje, herpakte zich, herbegon, stamelde, stokte en sloeg definitief in een Merinaknoop. Volgende kandidaat was Joke. Haar ogen verraden stress, veel stress. De vorige dagen, zo zeker van zichzelf, nu één brok stresserende ellende. Ze begon, stokte, stamelde, vergat, blokkeerde, blokkeerde totaal, haalde diep adem, herbegon, stamelde, stokte, kreeg een volledige blackout en droop af. De zelfverzekerdheid van de laatste dagen maakte plaats voor de totale afgang, ze verliet het schouwtoneel met teneergeslagen ogen, de wereld stortte in, weg eeuwige roem, weg hoogste schavotje... Katja was als laatste aangeduid. De 'queen van de zekerheid', de oppergoddes van 'ik zal het hier ne keer gaan zeggen, het orakel van Tana kwam
ten tonele. Een lichte heesheid in de stem verraadde ook wat zenuwachtigheid. Ze ademde diep, begon en ratelde de letters eruit, als een brakende waterval vlogen de letters om ons heen, ze ging het halen, ze ging dit winnen, de palmkroon wachtte haar, tot op letter 23. Daar stokte ze, daar brak ze, daar...daar...daar herbegon ze, ademde terug eens diep en met dezelfde mitrailleuse-snelheid braakte ze het woord eruit...tot terug aan letter 23. De andere helft van de 'tweeling van de zelfzekerheid' moest ook afdruipen, moest ook het hoofdje nederig buigen... de doornkroon wachtte.

boom boom, let's shake the room!

Maar de jury slaagde er toch in een eindstand op te maken en Katja had de meeste letters na elkaar kunnen zeggen en kreeg zo de loptrompet en de drie kussen van de nageboorte van de stichter van het Merina-rijk. Met een kever keerde ze huiswaarts, Joke kreeg voor haar tweede plaats een prachtig wandtapijt, Johan mocht eens goed vogelen en Elke kreeg het hartje op de juiste plaats. Nadien deden we nog een kwisje tussen de madammen en de meneeren. Een extra vraag besliste dat de madammen wonnen.
Morgen was het de laatste dag op dit hemelse eiland. Alweer tevreden ging ik slapen in mijn koninklijke suite. Een kamer voor mij alleen. Ik voelde mij de Merina-koning te rijk.

23/09/2010: Île aux Nattes

Met een vijftal gingen we walvissen spotten maar het waren eerder de walvissen die met ons aan het spotten waren want we zagen geen halve balein. Enkel een verdwaalde dolfijn. Voor de rest stelde dit woelige boottochtje weinig voor. Tegen de middag waren we terug en was de zon ondertussen terug van de partij. Met de walvisvaarders wandelden we het eiland rond en hielden halt in restaurant 'les Lémuriens' voor een heerlijke maaltijd. Nadien wandelden we het binnenland in van dit schitterende eiland.

Verscholen tussen het tropische gebladerte lagen hier en daar enkele kleine dorpjes temidden van een immense rust Hier kan je inderdaad tot volledige rust komen. Geen geluiden van motoren of auto's, geen bussen, geen treinen alleen het gezoem van enkele bijtjes rondom u. Tja, hier kan ik weinig over vertellen, je moet dit gewoon kunnen beleven. 's Avonds gingen we met zijn allen lekker uit eten aan de andere kant van het eiland. Een kopieuze maaltijd met een heerlijk glaasje wijn. Dit was weer genieten.

Toen we terug waren aan onze resort, zorgde de maan voor een heerlijk lichtspektakel. We dronken nog enkele biertjes en met wat improvisatie boksten we een muziekinstallatie in elkaar.
Gert ontpopte zich al vlug tot de 'foxie foxtrot met de elastieke benen' en Ann ging zwemmen met ons kleine. Het duurde niet zo lang of de rest was ook poedelnaakt  (tja een stoute begeleider hé) aan het zwemmen en Gert, die danste zowaar verder in het water. Zijn batterijtje was precies terug opgeladen. Het was zalig warm die nacht en dus geen tijd om te slapen. Zo vorderde de nacht verder en de bijtjes deden hun werk...Boom boom, let's shake the room!
Het moet rond de klok van vieren geweest zijn dat ik mijn bed eenzaam en wachtend aantrof. Ik vleidde me tegen mijn hoofdkussen aan en dacht aan het bountymeisje, euh sorry, aan Annick.
Enige tijd later zoemde er nog een bijtje binnen. Het was goed geweest, ik was een tevreden begeleider.

Morgen uitslapen!

zomaar een kind op Île aux Nattes

22/09/2010: Fénérive - Île St.Marie & Île aux Nattes

We verlieten een klein stukje paradijs om naar een groter paradijsje te gaan. Na een uurtje bollen kwamen we aan in Fénérive Est waar de overzet wachtte naar Île St.Marie. De papieren rompslomp is hier echt nog van uit de tijd van de Flinstones. Eerst moet het registratiebureau alle gegevens uit uw paspoort overschrijven, daarna moet je naar de binnenlandse polite die het zelfde ook nog eens beitelt op een stenen palet en daarna moet je naar de buitenlandse politie die ook nog eens alle gegevens hiëroglyft. Zo ben je al gauw anderhalf uur bezig en begrijp je heel goed dat de boot van 9.45u pas vertrekt om 11u. En dan vertrekt hij ook met officiële naamafroeping!! Eenmaal in open zee wordt het boottochtje een wildwaterboottochtje maar niemand wordt ziek en rond 12.30u kwamen we aan op Île St.Marie. Snel een taxi-brousse geregeld tot aan 'Pointe' het zuidelijkste punt voor overzet naar Île aux Nattes, het kleine eilandzusje van Marie. Met een pirogue wordt de overzet geregeld tot aan ons hotel Meva Paradis. En of het hier een 'paradis' was. Parelwitte stranden, palmbomen, blauw zeewater, een stralende zon... enkel het bounty-meisje ontbrak nog.

 Tja, na drie weken begint een mens aan bounties te denken hé. Voor de volgende twee dagen stonden er geen activiteiten op het programma. Genieten en onthaasten waren de boodschap. Dat deden we dan ook. Relax in de strandzetel, een biertje, spelletje strandtennis, zwemmen, zonnen... Dit was geen Meva Paradis maar een 'Mega Paradis'.
's Avonds verwerkte ik wat administratie en ging na de korte nacht van gisteren ietsje vroeger slapen om morgen volop...niets te doen.

21/09/2010: Andasibe - Fénérive Est

We namen afscheid van een schitterende familie. Onze chauffeurs, geregeld via het contactpunt in Toamasina, was onderweg van Tana en liet wat op zich wachten. Met een dik half uur vertraging kwamen ze aan in een veel te klein busje. Er kon inderdaad 12 man in maar waar moest dan onze bagage dan? Achterlaten en nasturen via DHL? Daarenboven waren de begeleiders met 4 personen. Dus we waren met 16 waarvan 12 met twee zakken per persoon en dit in een busje waar juist 12 smurfen in konden. Ik moest kalm blijven al had ik zin in andere zaken. Na veel gebel en gepalaver zorgde de familie van Christin voor de oplossing. Ze zouden met hun jeep een deel van de groep vervoeren tot in Tamatave. Zo gezegd, zo gedaan.

 We verdeelden ons over het busje voor pigmeeën en, samen met Wim, Katja en Elke kropen we in de jeep voor een tocht van 2,5 uur richting Toamasina. De dame van het transportbedrijfje durfde niet meer in mijn ogen te kijken. Of ik nu tegen een kikker stond te praten of tegen haar, het maakte geen verschil. Geen van beiden gaf antwoord maar zij zag wel even groen van nijd.
Onderweg werden we constant geconfronteerd met de kaalkap van het oerwoud. Hier en daar stonden ook hele stukken land in brand om zo extra landbouwgrond te winnen. Als ze aan dit tempo doorgaan staat Madagascar binnen 10 jaar in geen enkele reisbrochure meer maar staat het op de lijst van 'te mijden plaatsen'. Spijtig, maar wat hebben we zelf gedaan met Europa? Eenmaal aangekomen in Tamatave, begon de discussie terug. We moesten nu extra transport zoeken naar Toamasina. Na veel gekissebis vonden we
uiteindelijk een taxi-brousse chauffeur maar die wilde natuurlijk nergens stoppen en onmiddellijk vertrekken. Mijn groene vriendin van het transportbedrijf kon mijn gezaag niet meer aan en begon stilaan blauw te worden. Zij moest natuurlijk alle kosten betalen want ik weigerde ook maar 1 Ariary bij te betalen.
Dus snel de lunch verdeeld en die verorberden we dan maar in het busje. Terug een rit van 2 uur.
Bij aankomst in Toamasina dacht ik dat we er waren maar mis poes. De taxi-brousse mocht niet verder.
We moesten blijkbaar nog 2,5 uur verder rijden tot in Fénérive Est en dus moesten we terug op zoek naar transport. Terug veel gemekker met mijn inmiddels appelblauwzeegroen geworden vriendin. Ik vond dat het niet kon wat ze had georganiseerd en veel vijven en zessen maar ik kon het evengoed uitgelegd hebben tegen die lantaarnpaal waar zo juist een zebu tegen gepoept had. Geen van beiden gaf een krimp. Maar we vonden vervoer. Terug een taxi-brousse met een chauffeur die dacht dat hij Parijs-Dakar aan het rijden was.

Mijn praatvarige regenboogkleurige vriendin zat vooraan naast hem en viel al snel in slaap om te bekomen van alle doorstane emoties. De rit over deze pokdalige weg bracht ons uiteindelijk in Fénérive Est, in hotel La Russchia met zicht op zee. Prachtig stukje natuur, alleen spijtig dat we er zo weinig konden van genieten omdat 'Shrek van het transportbedrijf' haar zaakjes slecht geregeld had. Na het nuttigen van een heerlijk vismenu besloten we de avond met THB'tjes en rum aan het kampvuur met zicht op zee. Zalige avond die geen verdere uitleg behoeft.
Dit was gewoon genieten en zorgde voor een heerlijke nachtrust....

20/09/2010: Andasibe: wandeling in Mantadia NP

Andasibe

Joke was nog niet volledig hersteld vandaar dat ik besliste om vandaag in haar buurt te blijven. De groep deed vandaag een wandeling in het Mantadia NP. Aangezien ik er niet bij was, kan ik er ook weinig over vertellen. Ik bekommerde mij om Joke. Ik ging naar de markt en kocht er appelsienen en citroenen en kookte daarvan een vitaminerijke warme drank van zodat ze kon herstellen. Voor de rest deed ik wat administratie op het terras.
Het was stralend weer, lekker heet zelf zodat ik 's avonds met een verbrande kop zat. In de namiddag deed ik nog een wandeling in de stad maar heel actief was ik niet vandaag. Nog een paar telefoontjes voor morgen het transport naar Fénerive Est en dat was het. Joke herstelde (waarschijnlijk dank zij mijn drankje zeker :-) )
's Avonds namen we afscheid van zangsmurf Christin en zijn familie. Ik nodigde hem uit naar België
Andasibe zat er ook op en terug besloot ik de dag met een THB'tje op het binnenkoertje...

19/09/2010: Andasibe - Op zoek naar 'babakoto'

Goed geslapen en ik voel mij terug ok. Nog geen 100% maar dat komt wel na een stevig ontbijtje. Joke is nog ziek en heeft nog hoge koorts. Dat wordt pillen slikken! We zien wel na de wandeling hoe het verder moet. Samen met de zwarte boskabouter, die ik toch wel een heerlijke vent vind, gaan we naar het Analamazaotra-park op zoek naar de Indri-Indri of 'babakoto' zoals ze in het Malagasisch zeggen. Dit is de grootste lemurensoort en heeft een heel kenmerkende schreeuw die we spijtig genoeg niet gehoord hebben. We lopen eerst een stukje langs de openbare weg en zien toch al onmiddellijk een roofvogel en enkele mooie planten. Na het registreren in het park zien we de grootste kameleon soort die er is namelijk de Parsons Cameleon. Een uniek foto moment natuurlijk.

Parsons Cameleon

Niet lang daarna zien we de 'giraffe necked weevle', een kleine kever met een hele lange nek. Daarna zien we een lemuren familie, enkele mooie vogels en leaftailed gekko's. Een beetje later krijgen we het sein dat een spotter de Indri's opgemerkt heeft. Door dik regenwoud banen we onze weg naar 'babakoto'. Het is een kleine groep Indri's die we zien en het zijn inderdaad indrukwekkende diertjes. Op een bepaald moment kunnen we ze zelf naderen tot op pakweg 2 meter. Ik heb er geen flauw benul van hoeveel foto's er werden getrokken maar het waren er gigantisch veel. Voila, de reis was geslaagd, we hebben babakoto gezien en bijna gevoeld.

Indri Indri of Babakoto

 Ik keerde snel terug om te zien hoe het met Joke was gesteld. Niet echt beter vandaar dat ik de dokter liet optrommelen want zo kon het niet verder natuurlijk. Koen voelde zich ondertussen al wat beter. Na onze wandeling was het dan tijd voor onze internationale basketbal-wedstrijd. België tegen Andasibe. Met onze vlag voorop begaven we ons naar de arena waar we die zwartjes eens zouden leren basketten. Eenmaal aangekomen, moesten we toch even slikken. Daar stond onze tegenstander
in vol geel basketbal-ornaat. Dit was eigenlijk een echt team, dat waarschijnlijk wekelijks 5 keer trainde. Wie dacht dat we tegen de broertjes van onze kleine zwarte boskabouter zouden spelen had het mis. Er volgde een officiële ceremonie met overhandiging van de vlaggen en kleine speech van de burgemeester waarna de wedstrijd begon. In een mum van tijd stond het 12-0...niet voor ons natuurlijk. Maar we scoorden toch wel
af en toe een paar punten. Na 4 speelhelften eindigde de wedstrijd op 47-22 in het voordeel van Andasibe. Maar we konden de arena verlaten met opgeheven hoofd. We hadden het tenminste gedurfd en zijn strijdend ten onder gegaan.

Horen zien en zwijgen

's Avonds terug gaan eten in de slaapkamer van Christin's zus, geluisterd naar 'Hey Jude' gezongen door Christin's broer, wiens stem geleek op een castraat-stem maar waar bij de castratie waarschijnlijk een deel verkeerd gelopen was doordat de lokale medicijnman te diep in de ogen keek van de assisterende verpleegster en te weinig oog had voor 'Rionel Litchie's' ballen. Daarna nog wat te wild staan dansen waardoor de halve huisraad op de vloer viel. De dokter had ondertussen bij Joke een diagnose gesteld en blijkbaar had ze een over andere allergie opgelopen. Spijtig dat ze babakoto niet in de ogen kon kijken. Ze was anders op slag genezen geweest.Maar het was weer een fijne dag die ik afsloot met een THB'tje op het binnekoertje van de guesthouse...

18/09/2010: Antsirabe-Andasibe

Vandaag terug een lange rit voor de boeg. Een bochtig parcours leidt ons via Antananarivo naar Andasibe.
Een tocht van om en bij de 6 uur. Het lekkere eten van gisterenavond in Arche bleek precies toch niet zo proper geweest te zijn. De helft van de groep heeft last van de darmen. Gert en Joke zijn er het slechtst aan toe want zij maken koorts. Koen zijn darmen en maag zijn ook rijp voor de schroothoop maar die laat ze ook niet rusten hé. Alles blijft die gewoon verder eten. Het zal wel overgaan zegt die dan???
Maar ook ik voel mij niet zo super vandaag. Ik voel mij kotsmisselijk en met het bochtige parcours is dit voorwaar geen sinecure. In mijn darmen woedt er een ware veldslag en ik durf in het busje dan ook geen enkel 'scheetje' te laten uit schrik dat de rest van de groep vergast zou worden. Inhouden is de boodschap en bij elke tussenstop de gashendel open :-)
Af en toe moeten we halt houden om Gert wat op krachten te laten komen. Het is stil in het busje en ik heb ook niet echt zin in hoogdravende discussies. Het enige wat ik eigenlijk wil op dit moment is liggen in een zetel of bed met rondom mij 7 Vestaalse maagden om mij op te kikkeren.
Even voorbij Antananarivo houden we halt voor onze traditionele middaglunch met frans 'lucht'brood, tomaten, komkommers, la vache qui rit for ever, bananen... Ik hou het deze middag op een broodje banaan. Gert is ondertussen beter geworden en we wisselen eens af zodat ik vooraan plaats neem. Na de lunch is het nog ongeveer 2,5 uur rijden naar Andasibe.Het landschap verandert ook weer. De begroeiing wordt dichter en groener want we gaan terug richting regenwoud. Rond 16.00u komen we aan in Andasibe en nemen we onze intrek in het guesthouse van Mitsinjo.
We worden er verwelkomd door de president himself met wie ik al heel wat gemaild had. Ik dacht, een president van zo'n organisatie, dat zal wel een impossant figuur zijn. Niks daarvan. Ik maakte kennis met een kleine zwarte boskabouter die luistert naar de naam 'Christin'. Terwijl de groep zich installeert zit ik samen
met mijn zwarte smurf en overlopen we het programma voor de volgende dagen. In Andasibe zijn er blijkbaar ook weinig of geen restaurants dus we gaan eten bij de zus van Paulus, eh sorry Christin.
Als we daar aankomen, blijkt dit gewoon de living - slaapkamer te zijn van de kabouterfamilie. Tof en eens wat anders dan een restaurant. Ook hier doen ze weer ongelooflijk hun best en bereidden ze de maaltijd met liefde. Tijdens de maaltijd ontpopt Christin zich tot een ware muziek-smurf en begint hij hoempapamuziek op een elektrische piano te spelen. Na het eten komt de rest van de familie er bij zitten en speelt zwarte muzieksmurf nog wat lokale deuntjes. Dit zet de grootmoedersmurf aan om te beginnen dansen. Deze vriendelijke kranige zestiger heeft alle looks van wat een grootmoeder moet hebben. Ze is lief, attent en de kleinkinderen hangen aan haar rokken. Vertederend moment dat ook - wie anders - ons 'kleine' (nee, niet de zwarte president smurf)  inspireert om samen met de oma een danspasje te wagen.
Ik voel mij nog niet 100% en anderen ook niet waardoor we vanavond vroeg onder de wol kruipen. Ons Joke haar koorts gaat ondertussen  de hoogte in en dat baart me een beetje zorgen. Koen ligt ook in de lappenmand en maakt ook lichte koorts. Maar morgen een nieuwe dag en dan zien we wel terug verder.

17/09/2010: Antsirabe - 'fietstocht'

Toch wel een stevig ontbijt genomen want als fietser weet ik dat je wat reserves nodig hebt als je een fietstocht begint. Mamisoa was ook reeds van de partij om alle fietsen af te stellen volgens grote van de deelnemers. Hij begeleidde ons ook uit de stad om ons op de juiste weg te zetten. We sloegen eerst onze proviand in in een lokale bakkerij die echt frans oogde. De eerste 7 kilometer was op de geasfalteerde weg en we hadden reeds heel wat bekijks. Fluitje van een cent tot zover maar toch sloeg het noodlot al toe...voor mij. Op een heel lichte helling schakelde ik en mijn versnellingsapparaat sloeg in mijn achterwiel. Gelukkig sloeg ik niet overkop. Einde fietstocht. Of niet? Ik belde naar het hotel en ze gingen iemand sturen. Na een kwartiertje wachten kwam de baliemedewerker aangefietst met twee fietsen. Het zweet droop van zijn voorhoofd. Ik dacht natuurlijk dat ze iemand gingen sturen met een wagen. Nee dus. Maar ik was geholpen en kon terug verder.
Twee kilometer verder moest ik de baan verlaten want hier begon de piste richting Lac Tritrivia en Lac Andraikiba.

Ann

Aan dat laatste meer wachtte de groep mij op en konden we verder. We maakten nog een rondje rond het meer en dan moesten we verder. Het was inmiddels al behoorlijk warm geworden en een eerste helling wachtte. De ondergrond was niet meer dan mul zand en uitstekende stenen. Geen sinecure dus. Nu begreep ik waarom we mountainbikes gekregen had. Anderzijds slikte ik ook eens door want als dit het parcours was voor de rest van de dag, moest de groep binnen 7 jaar terugkeren voor mijn Famadihana. Ik word hier levend gevild. Ik bleef achterop om te kijken hoe iedereen naar boven reed. Ann zag inmiddels al roder dan de roodste pioen maar peddelde verder. Alles ok Ann? Mwoa ja, tis lastig maar tgoat wel. Oef dacht ik. Iedereen reed deze helling op maar dat was natuurlijk nog niet alles.

rond het 'Lac Andraikiba

Eerst was het een tijdje vlak maar toch zanderig parcours. Samen met Wim en Danny bleef ik even achterop om wat foto's te maken van een mooi dorp dat we passeerden en waar muziekboxen loeiharde muziek uitspuwden. Blijkbaar was dit ook ter ere van een vers heropgegraven voorvader van een of andere dorpsbewoner. Een 'famadihana' of herbegrafenis zoals mij die ook te wachten stond. We namen nog wat foto's van onder andere Whoopie Goldberg uit de film de 'Color Purple'.
Na dat vlakke gedeelte was het terug niet van de poes en terug stijl omhoog. Joke en Katja vilden mij nog net niet en waren terug 'grenzen aan het verleggen'. Maar ze genoten van de prachtige omgeving. En ik? Ik genoot in alle stilte mee want het was natuurlijk nog niet gedaan. Een nieuwe helling wachtte ons richting Lac Tritrivia. Voor sommigen was het naar boven kruipen maar allemaal kwamen ze boven. Ook mijn Anneke dat ondertussen al het rood uit de omgeving aan het absorberen was. Maar het ging. Lac Tritriva bezochtten we te voet. Een zeer mooi ingesloten meer waar we ook onze piknik namen. Tijdens mijn eten prevelde ik een gebedje om mijn Famadihana af te wenden wetende dat er nog een afdaling moest komen maar er was geen ontkomen meer aan denk ik. Alle malagasische goden zouden zich tegen mij keren. Wist ik veel wat er te wachten stond.

Gelukkig zag ik iedereen goed eten dus de reserves werden goed aangescherpt. We waren nog maar net weg van het meer of het ging terug bergop. Niet zomaar maar vrij stijl. Ik reed terug achterop en na een tijdje zag ik iemand in de verte langs de kant zitten. Het was Ann. Ik dacht als ik nu passeer, springt ze gegarandeerd op mij en bijt ze mijn strop door en zuigt ze al het bloed uit mijn aderen. Zachtjes kwam ik aangereden. 'Gaat het Ann?, vroeg ik vriendelijk? Ja ja maar ik doe het op mij tempo. Goed zo, zei ik, dat moet ge doen jong, uw eigen tempo. Oef, ik kon nog slikken. De anderen zag ik bijna nooit omdat die al ver voorop waren. De volgende helling reed Johan lek. Ik liet de anderen doorrijden want wachten had geen zin. Onmiddellijk anderhalf dorp rondom ons om te helpen. We moesten eigelijk niks doen. Er kwam iemand kijken en zei 'le quinze', duidend op de sleutel die nodig was om  het achterwiel te vervangen. Ik zag ondertussen dat het parcours zwaar bleef en sommigen bleven maar grenzen verleggen maar hoelang nog. Om verder onheil te voorkomen besloot ik maar Antoine (onze chauffeur) te bellen zodat die aan de splitsing, daar waar de piste terug overging in asfaltweg, ons kon opwachten om eventueel een aantal 'lijken' reeds mee te nemen en naar het dichtsbijzijnde crematorium te voeren. Maar mijn verbinding begaf het. Daar stond ik dan. De groep zwoegend, zwetend en zwalpend enkele kilometers verderop. Johan en ik met een pas vernieuwde achterband met spaken die door het wiel naar boven staken. Hoelang voor de volgende 'platte tube. Maar Afrika zou Afrika niet zijn of Madagascar, of er is een oplossing. Plots kwam daar een dametje aangetsokt met een draagbaar telefoontoestel zonder draad. Er stond wel een antenne op het toestel. Ik weet nog steeds niet wat voor toestel het was, eentje met internetverbinding of een satelliettelefoon (?!). Het maakte niet uit want het werkte en ik kon Antoine verwittigen. Eén detail, ik mocht de hoorn niet opheffen en moest zo mijn boodschap inspreken. Maar we waren, allé ik was gered. Samen met Johan begonnen we aan de achtervolging en die was verdorie niet van de poes. Dit was een afdaling om u tegen te zeggen in maar wel in een prachtig landschap maar het was ook bloedheet. Het einde van mijn dagen was nabij. Hier zouden ze mij niet alleen voor villen maar ook nog eens castreren zodat ik mijn eigen begrafenis zou kunnen inzingen met een stemmetje van de Wienersänger Knaben.

Whoopie Goldberg

Als eerste pikte ik terug Ann op. Haar gezicht zag inmiddels zo rood dat ik dacht dat al haar bloed naar boven gekookt was. Gaat het Ann? Ja ja  op tgemak hé. Zo is het jong, ge moet dat op uw gemak doen zei ik lichtjes bevend. Maar ze genoot wel van de omgeving. Joke haalde ik ook in en altijd had ze het maar over 'ik ben hier wel mijn grenzen aan het verleggen zunne'. Maar geniet je er ook van Joke, vroeg ik. Ja super jong tis prachtig en ook op tgemak he. Allé blijkbaar geniet iedereen toch van ons 'fietstochtje'. Ja, als ge Pic Boby opwandelt, is dit piece of cake :-).
Op het einde van de afdaling vond ik de halve groep die ondertussen een lokaal winkeltje beroofde van al zijn oranje limonade. Kwestie van de suikers aan vullen hé. Ze waren  getraind, ze kenden hun stiel en bovenal...ze genoten er allemaal van. Misschien toch maar de koffietafel voor mijn Famadihana uitstellen.
Nog anderhalve kilometer tot aan de splitsing en daar stond Antoine dank zij de satelliet-telefoon. Het zwaarste gedeelte van de rit zat er op. Iedereen zag er uit als de nageboorte van Briek Schotte, de oerflandrien, gebronzeerd door het mulle rode pistezand, de t-shirts stijf van het zilte zweet, de bil-en kuitspieren nog natrillend van de inspanning. Met uitpuilende ogen staarden ze mij aan: wat hebt ge ons nu weer gelapt, weer een natte droom gehad? Maar ze hebben genoten, genoten van wat het is op een piste te rijden, genoten van het echte Madagascar, genoten van de prachtige landschappen en...de liefde voor de mountainbike ontdekt :-(.
De meesten keerden terug via de geasfalteerde weg. Samen met Johan en Wim reed ik nog naar Betafo waar we getuige waren van een markt. Het was 40°C en daar was een vleesstand waar misschien driehonderdduizend vliegen op uitstap waren op een berg Zebu-vlees. Nooit gezien. Maar toch werd het vlees nog verkocht. We waren ook nog getuige van een famadihana, een echte. Ik droomde dus niet maar ik genoot in stilte van deze tocht. Super, dit hadden we dan ook weer eens gedaan en bovendien had iedereen het gedaan! Om nooit te vergeten.

's Avonds gingen we eten in Arche en dansten we op het einde van de avond onze spieren los. Allé een paar onder ons toch. We vierden tevens het afscheid van Antoine want morgen was het zijn laatste rit met ons. Omdat mijn laatste uur toch nog niet was geslagen, wilde ik er nog eentje drinken op een terrasje dat nog open was maar iedereen was moe en keerde terug. Maar ik was ook voldaan, voldaan van deze prachtige dag, de dag waarop we allemaal een beetje Briek Schotte werden...alleen Ann niet, nee, zij was Eddy Merckx vandaag!

16/09/2010: Ranomafana - Antsirabe

Vandaag een vrij lange verbinding via een slingerende weg naar Antsirabe. Vroeg op en weg waren we. Eerst een stukje terugkeren naar de RN7 en vandaar verder richting Ambositra waar we een tussenstop gingen inlassen om wat souvenirs te kopen. Ambositra (spreek uit: Amboester) was immers bekend voor zijn houtsnijwerk.

locals in Ambohimahasoa

Na een tweetal uren gereden te hebben, deden we een korte tussenstop in Ambohimahasoa, een middelgroot dorp onderweg. Daar kochten we wat proviand en dronken we wat alvorens verder te slingeren. Onderweg werd je hier en daar geconfronteerd met kaalkap van het woud en verscheidene grote brandhaarden. De techniek van de 'verschroeide aarde' was hier ook al bekend. De lokale bevolking brand ganse stukken land plat om zo nieuwe landbouwgrond te winnen. Wat ze niet beseffen is dat dit erosie in de hand werkt en zo voor grondverzakkingen kan zorgen bij zware regenval Tja, er is hier dan ook geen beleid.

Ambohimahasoa

Rond de middag kwamen we aan in Ambositra en gingen we iets in restaurant 'Oasis'. Het duurde wel een tijdje maar de maaltijden waren lekker. Of ze proper waren is een andere zaak. Zij die een broodje aten, hadden 's anderendaags toch wel last van de darmen. Na het eten ging iedereen dan op zoek naar een beeldje of andere prularia. Het houtsnijwerk vond ik niet zo heel speciaal. Ik had er mij iets anders bij voorgesteld. Uiteindelijk vond ik die beeldjes van de eerste verkoper in Ifaty (Tuléar) nog mooier. Alleen, ik heb er geen willen kopen toen omdat we nog aan het begin van de reis stonden. Tant pis!

zo moest je kakken in restaurant 'Oasis' :-)

Er werd hier en daar wel wat gekocht. De 'kleine' had ondertussen al voor haar halve vriendenkring een kadootje gekocht en hield dit ook allemaal nauwkeurig bij in haar plakboek. Ikzelf kocht ook twee weinig zeggende beeldjes maar ja, ik breng graag wat kitsch mee van op reis.
Naar Antsirabe was het nog ongeveer 2,5 uur rijden en na wat zoeken vonden we uiteindelijk ons hotel 'Green Park'. Dit waren ook allemaal losstaande huisjes ronden een mooie binnentuin met vijver.
Bij aankomst regelde ik ondertussen de 'fietsttocht' voor morgen. Mamisoa, mijn contactpersoon, gaf me goede uitleg over het parcours en beschikte over vrij goede fietsen. De volledige tocht was ongeveer een 60km waarvan ongeveer de helft op 'piste'. Mamisoa zei dat het best was eerst de beide meren te bezoeken omdat je dan nog het frist bent. Het parcours was golvend vertelde hij mij. Een groep die Pic Boby kan beklimmen kan toch ook wel 60km fietsen. Bij het aperitief bij  'Chez Jenny', waar we ook ons ontbijt moesten nuttigen, legde ik het parcours uit en iedereen zag dit zitten. Wat een groep!
Tja, ik kon ook niet meer vertellen dan wat mij verteld werd over deze tocht en het parcours :-). We zien wel morgen waar we uitkomen. Ik denk dat ik vanacht weer ga dromen. Ik sliep nota bene deze keer met Johan op de kamer.

zomaar een wrak in Ambositra

15/09/2010: Ranomafana National Park

Vroeg op want vandaag wacht het Ranomafana National Park. Hier zouden veel beestjes zitten. Omdat ik nogal aan actieveling ben, koos ik terug voor een dagvullende wandeling. Er was niet echt een route afgesproken maar Dauphin en Emile zouden ons al het moois wel laten zien. Emile was medeoprichter van dit park en deed nog altijd mee aan exploraties op zoek naar nieuwe levende wezens. We verdeelden ons in twee groepen en gingen op zoek naar...

We hebben heel wat gevonden vandaag: lemuren in alle geuren en kleuren, siffaka's, kameleons, kikkers, vlinders, prachtige vogels, mangoesten, leaftailed gekko's, gekko's die kwamen eten aan onze ananas... Het kon niet op vandaag. Ook een prachtig park met enkele mooie watervallen en de wandeling was soms ook wel pittig. Tijdens de wandeling maken de gidsen gebruik van spotters. Die lopen voorop en gaan op zoek naar de dieren. Je moet er wel oog voor hebben natuurlijk want bijvoorbeeld een 'leaftailed gekko' dat zie je niet zomaar zitten hoor. Die is praktisch één met de boom of tak waarop hij rust.

Je probeert tijdens de wandeling ook altijd op zoek te gaan naar diertjes maar zelden zie je ze als eerste. Behalve Joke vandaag. Die merkte zomaar plots een familie 'brown lemurs' op hoog in het gebladerte. Onze kleine zag ook af en toe dieren zoals mieren, muggen en spinnen :-) :-) :-). Maar ze zag ook een een familie mangoesten. Spijtig dat ze zo snel verdwenen want het was een moeder en een kleintje. In de voormiddag hadden we ergens op een open plek in het bos ook al een prachtige mangoest gezien. Dat beestje kwam ook heel dicht al moet gezegd dat de gids enkele broodkruimels naar hem toewierp.

Mangoest

's Middags kwamen we uit op de viewpoint met een mooi zicht op het park. Daar zagen we heel wat kleine maar kleurrijke gekko's. Sommige daarvan kwamen vrij dicht en kwamen zelfs proeven van onze ananas. Mooie diertjes. Tijdens de wandeling zag ik ook geregeld mooie vogels maar deze vastleggen op gevoelige plaat is niet zo éénvoudig. Daarvoor heb je tijd nodig. Ik heb een keertje geprobeerd een mooie blauwe vogel te volgen maar die vliegen natuurlijk direct weg bij het minste geluid. Een paar schrammen hield ik er aan over maar ik had hem toch kunnen fotograferen. Niet echt scherp maar toch.

Leaftailed gekko

Na de middag waren we praktisch alleen in het park omdat de meeste groepen die arriveren slechts een halve dag boeken. Wij blij natuurlijk want dan kan je echt op uw gemak naar de diertjes kijken. Zo zagen we een prachtige familie siffakas die je toch vrij dicht kon benaderen. Op het einde van de tocht waren er nog enkele leaftailed gekko's. Tegen 5 uur zat de tocht erop en het is mooi geweest. Ik heb er echt van genoten. Prachtig woud, goede gidsen en veel gezien en bovenal een ganse dag actief geweest. Dat verdient een THB.
De groep ging dan nog naar het dorp Ranomafana om er te gaan zwemmen. Danny en ik bleven achter en konden zo wat bijkletsen bij een THB. s' Avonds na de maaltijd hebben we dan nog zitten 'manillen' want veel is er daar eigenlijk niet te beleven in Rianala. Je zit een beetje afgezonderd en het koelt daar goed af 's avonds. Morgen lange verbindingsrit naar Antsirabe en dat belooft daar ook wel wat te worden denk ik. Ik kreeg weer een natte droom....

Twee meisjes op...een rots

14/09/2010: Ambalavao - Ranomafana

Ambalavao zat er op. Hier zou ik nog wel een paar dagen kunnen doorbrengen. Maar we moeten verder. De kortste etappe stond op het programma. Ranomafana was ongeveer een ritje van 4 uur met eerst een tussenstop in Fianarantsoa. Deze stad had had een 'basse-ville' en een 'haute-ville'.

Fianarantsoa

Haute-ville was het oude gedeelte en deed eerder europees dan afrikaans aan We verkenden die niet echt gecoordineerd.Iedereen liep zomaar wat rond in dit toch wel leuke stadje. Ik ging een galerij binnen en Katja en Elke stonden op het punt een aantal schilderijtjes te kopen. Met drie waren we nog sterker in het onderhandelen en ik kocht uiteindelijk ook een schilderijtje voor amper 15.000Ar (€ 6). De schilder vroeg of we geen tekenpapier konden opsturen omdat dit zeldzaam was in dit arme land. Komt voor elkaar man! Ik heb je adres en stuur gegarandeerd papier naar je.
We schaften onze piknik en aan en ik trakteerde nog op gebakken bananen in deeg. Superlekker!
Na de middag en na onze lunch reden we dan verder richting Ranomafana. Eerst nog in vrij kaal gebied maar langzamerhand kwam er meer begroeiing. Toen we op de RN7 de afslag namen naar het natuurpark kwamen we echt in regenwoud terecht. Overvloedige begroeiing en naast de weg meanderde een rivier. Terug een totaal ander landschap. Net voor het park was een waterval, pal naast de weg. Een obligate fotostop en dan naar Rianale gite. Dit hotelletje lag pal naast het natuurpark en had drie gemeenschappelijke kamers met 8 bedden. Iedereen installeerde zich en ik regelde ondertussen de tocht voor morgen. Ik had twee gidsen, Emile en Dauphin.

Samen met Dauphin deden we 's avonds onze eerste 'nocture', een avondwandeling om nachtdieren te gaan spotten. Dit was niet in het park maar gewoon langs de weg. Dit leek weinig voor te stellen maar uiteindelijk zagen we toch heel wat dieren langs de weg. We waren nog maar weg of er was al een 'mouse lemur' gespot. Maar dit zijn heel schichtige diertjes en ook nog vrij klein dus je moet snel zijn om ze te zien.

Daarnaast zagen we nog heel wat mooie kameleons en kikkers. Het leverde terug mooi fotomateriaal op.
We wandelden ongeveer anderhalf uur en keerden dan terug om te gaan eten. Na het eten werden er nog wat gezelschapsspellen gespeeld maar uiteindelijk kroop iedereen vroeg onder de veren: de mannen in één kamer en de dames in de andere kamer. Slaapwel.

13/10/2010: Ambalavao - vrije dag - Anja park

Iedereen mocht in de voormiddag doen en laten wat ze wilden. Sommigen sliepen uit. Mocht wel na onze Pic Boby. Ik was alweer vroeg uit de veren want wilde de stad gaan verkennen. Met de Wim ging ik op stap naar de markt. Twee 'foto-geile' mannen naar een kleurrijke markt, dit moet wat geven. Eigenlijk zijn markten altijd een kleurrijk spectakel.

De groenten liggen uitgestald: tomaten naast komkommers, salades naast wortelen, maniok, bananen,... en daarachter de kleurrijke bevolking die ook oog hadden voor de 'vazaha'. Sommige dames zaten te gniffelen als we naar hen keken, anderen keken weer weg en nog anderen riepen ons toe 'bonjour vazaha'. Niet iedereen liet zich natuurlijk fotograferen maar daar hebben we zo onze trucs voor. Ik denk dat we alweer zo'n dertienduizend foto's namen van, ja waarom zijn dit zo'n prachtige mensen voor ons? Ik trek thuis nooit een stomme belg op een markt. Nooit neem ik een foto van Zulma in haar beste outfit die een nieuw sjaaltje koopt op de maandagmarkt in Ledeberg. Maar hier, hier trek ik elke vrouw want ik vind ze mooi, ze hebben iets, ze zijn kleurrijk, ze ze ze, tja zijn ze nu echt mooier dan Zulma uit Ledeberg? Ook de kinderen trek ik hier aan de lopende band en dan liefst als ze mij niet zien. Zo heb je ze veel natuurlijker en spontaner.

Zo dwaalden we de stad door op zoek naar, naar wat? Ik zoek eigenlijk niet, ik absorbeer en kijk naar de mensen en wat ze doen. Zo kochten we ons een colaatje ergens en daar zaten twee mannen op een rondpunt. Wim vroeg zich af wat ze daar deden? Waarschijnlijk kwamen ze daar elke dag zitten en praten en waarschijnlijk praatten ze elke dag over hetzelfde, namelijk het weer en de vrouwen want daarover praten mannen nu eenmaal of ze nu blank of zwart zijn. Wim probeerde dit tafereel vast te leggen maar ving bot.

We dwaalden verder af, liepen steegjes in en steegjes uit, namen fotos van dit en van dat en we waren content. Nadien gingen we nog Antaimoro papier kopen om later onze foto's in te plakken want op de reunie willen iedereen de loef afsteken met onze foto's van dames op de markt, foto's van hangende mannnen en guitige kinderen. Maar wat we niet weten is dat iedereen deze foto's maakt en dus iedereen op de reunie....
Ik ging eventjes terug de stad in om onze piknik aan te schaffen en kwam mijn assistentje tegen. Ze was in haar nopjes omdat ze een vlag had laten maken voor onze basketmatch van binnen een paar dagen. Een vlag? Je kon er gans Madagascar mee bedekken maar we hadden er eentje. Samen met Elke ging ik dan nog op zoek naar andere kaas dan onze 'la vache qui rit' maar nee, alleen maar 'la vache qui rit'.

's Middags verzamelden we voor onze lunch en iedereen had genoten van zijn dagje vrij behalve Reinild want zij had een beetje last in de darmen. Na de middag gingen we naar het Anja Park, een klein park op ongeveer 12km van Ambalavao. Dit park was opgericht door Adrien en was ook 'community based'. Inkomsten gebruikten ze voor lokale verbeteringen aan te brengen en natuurlijk moest er ook een deel naar de staat. Maar ik heb liever dergelijke lokale projecten dan die grote staatsprojecten waarbij de inkomsten waarschijnlijk toch maar worden gebruikt ter eigen zelfvoldoening in plaats van 'Desiré avec la claque' (de lokale Jan met de pet) te laten meegnieten.

Anja Park beschikt ook over een kolonie ringstaart lemuren. Die naam nog maar horen deed Katja al kwijlen en haar oogjes draaiden als zwaailichten in het rond. Het park is klein maar ik vond dit een schitterende wandeling omdat je toch redelijk wat dieren aantreft zoals die Kat-jaantjes of lemuren, kameleons, vogels...
De omgeving maakt ook veel goed. Je kijkt terug uit op een prachtige vallei met mooie rijstvelden en altijd weer die mooie kleurschakeringen. Na onze wandeling, wandelden we nog wat richting een Betsileo-dorp.
Daar was een dame maniok aan het stampen en de eerste die het ook eens probeerde was natuurlijk ons kleine. Great kid, maar een beetje verder schoot ze toch de kemel van haar leven. We wandelden verder en werden gelokt door wuivende werkende vrouwen op het rijstveld. Wie springt daar het rijstveld in?

Ons kleine. Dit ontlokte heel wat hilariteit bij de 'locals' en ze gaven Elke een bussel rijstaren om deze te planten in het water. Wat deed ons kleine? Ze dacht dat ze die rijstaren uit het water moest trekken in plaats van ze er in te planten. Niet alleen hilariteit bij de locals maar ook bij mij. Tja, je moet zo maar één iemand meehebben hé :-)
Maar het fijne vond ik wel dat ze steeds heel vlug contact maakt met de plaatselijke bevolking. Doe zo verder kleine en je zal nog vele fijne rijst- en reismomenten beleven.
Ambalavao zat er op. Spijtig want hier werd ik een klein beetje 'verliefd'. Hier zou ik precies kunnen aarden. Deze stad gaf me iets. Hier wil ik terugkeren. Maar we moeten verder naar een nieuw avontuur. We reizen verder richting Ranomafana en wie weet wat we daar allemaal meemaken. I love Madagascar...

12/09/2010: Pic Boby

De nacht was kort geweest maar toch was ik er klaar voor. Met Koen tot de laatste man blijven zitten en u bij de eerste om op te staan. Pic Boby here we come! Iedereen had er blijkbaar zin want ik moest niet echt iemand gaan wekken. Blijkbaar had iedereen niet zoveel geslapen maar dat heb je altijd wanneer je de dag nadien een topje moet overwinnen.

De tocht naar de top was ongeveer drie uur en dan drie uur terug. Dus we waren toch ongeveer 6 uur onderweg. Een stevige maaltijd had ik dus wel nodig. Het verbaasde mij dat sommigen zo weinig aten wetende dat ze zes uur zouden moeten stappen. Om 06.00u vertrokken we. De nevels omhelsden de bergen nog en de opkomende zon zorgde voor mooi lichtspel tussen de nevels. Spijtig genoeg haakte Ann al vlug af. Ze is niet zo gesteld op topjes blijkbaar en ik accepteer dan ook haar keuze om achter te blijven. Ik was samen met Joël bij haar gebleven en we hadden een achterstandje in te lopen op de rest. Amai, diene pee kon stappen. Die sprong bijna naar omhoog. En ik daarachter.

 Toen we bij de rest kwamen, waren er al een paar die terug hun grenzen aan het verleggen waren maar toch bleven doorbijten. Het deed deugd Joke te horen zeggen: "amai ik ben hier wel mijn grenzen aan het verleggen" en toen keek ze mij aan met een blik van 'gij zijt er hier wel de schuld van he begeleiderken dat ik hier zo afzie' maar ze gaf geen krimp en geraakte boven. I love Joke(r). Ook Katja moest hier en daar eens stoppen. Ik vroeg haar om haar rugzak over te nemen maar nee, lekker afzien en recht naar de top. I love Katj(e)a(s) die je niet zonder handschoenen moet aanpakken.
's Morgens hadden Wim en ik ons nog van onze beste kant laten zien door beide meisjes hun blaren in te pakken. Onze beloning was dat ze boven geraakt waren. Iedereen kwam boven! Wij waren de eerste Jokergroep die deze  berg bedwong. Danny was ook content want hij pakt op reis ook graag zijn topje mee. Zo hebben we ze graag natuurlijk. Mijn natte droom was ten einde. We waren op de top!

Zicht vanop Pic Boby op de vallei

De grenzen waren verlegd en daarvoor doen we het. Afzien en ondertussen genieten. Heb ik nog zo'n dingen in petto? Misschien wel maar das voor later. Op de top zaten we boven de wolken wat toch een apart zicht geeft. Na de nodige fotoshoots moesten we op onze stappen terugkeren en afdalen is toch altijd lastiger dan opgaan vind ik. Zeker wanneer je trapsgewijs naar beneden moet. En wat raar is, is dat de tijd die je nodig hebt om af te dalen ongeveer gelijk is aan de tijd die je nodig hebt om de berg te bedwingen. In het terugkeren kwam de zon terug nadrukkelijker op het voorplan wat de laatste kilometers toch wel lastig maakte. Maar de omgeving maakte veel schoon.

De eerste Jokergroep op top van 'Pic Boby'

De bergen tekenden zich prachtig af tegen de blauwe lucht.
De King en Queen waren onze getuigen van deze mooie tocht. Rond 13.00u waren we terug in kamp en kregen we nog een maaltijd. Daarna was het tijd voor afscheid van de dragers en gidsen. Ik bedankte iedereen voor het fantastische werk. Nadien volgde nog een afscheidswoord van Joël. Zijn woorden kleefden aan mijn ribben. Ze sneden mij door merg en been en ik moest eerlijk waar een traan onderdrukken en ik zag dat er ook een rivier door de ogen van Elke stroomde. Ik heb al het een en ander meegemaakt en uiteindelijk waren we met de gidsen en dragers slechts anderhalve dag samen maar de woorden die Joël sprak waren zo eerlijk en zo oprecht dat ze mij voor de rest van mijn dagen zullen bijblijven. Een kerel zoals je die maar weinig tegenkomt. Een kerel die je 'te' weinig tegenkomt. Bedankt Joël, 'vous êtes pour toujours dans mon coeur'.

Me and 'Joël'

Aan de parking, waar de jeeps ons opwachtten, keek ik hem aan en nam afscheid en ik keerde mij om want ik had een krop in de keel. Daarvoor reis ik, daarvoor neem ik mensen mee op reis, dit maakt reizen zo mooi.
Schoonheid en verdriet, hand in hand.
De terugrit duurde terug een drietal uur. Eenmaal aangekomen in 'Aux Bougainvillées' was het rust! Morgen krijgt iedereen een halve dag rust. Niet alleen om te bekomen maar af en toe heb je daar eens nood aan als je met een groep reist.
Pic Boby was beklommen! Driewerf hoera en drie dikke THB's! I love Ambalavao.

11/09/2010: Andringitra NP - Diavolana tour

We zouden om 8 uur vertrekken maar door stom voorval was de persoon die de sleutel had van het materiaalhok zoek Niemand vond hem waardoor wij niet aan onze slaapzakken konden die we nodig hadden voor de koude nacht. Hij bleef maar zoek en niemand had een reservesleutel dus besliste ik maar om te vertrekken en de slaapzakken moesten maar achter komen. Bleek ook dat ze maar één 4x4 hadden die ons naar het begin van onze tocht zou brengen.

dragers aan de ingang van het park

Daarnaast hadden ze nog een oude peugeot 504 van driehonderdjaar oud met bladvering die als 4x4 fungeerde. Samen met Wim, Ann en ons kleine namen we plaats in deze tank. Ann had de avond voordien nota bene haar stapschoenen laten naaien, want bij onze eerste wandeling in Ranohira waren haar zolen er af gekomen. Goe bezig!

Wij op weg voor een drie uur durende tocht richting Andringittra. Een deel van de groep met een Toyota Jeep, wij met onze Peugeot. We waren amper van de weg af, op de piste dus waar onze Peugeot 4x4 eigenlijk tot zijn recht zou moeten komen, of de Peugeot begon te sputteren en een paar meter verder was het gedaan. Daar stonden we dan zonder vervoer en amper 10 min afgelegd. Ik stuurde het andere deel van de groep voorop want wachten had geen zin. Onze chauffeur zou de klus wel klaren en begon afrikaans in de motorkap te rommelen maar niks helpte. We moesten dus wachten op nieuw transport. Dat werd uiteindelijk gevonden in een minibusje dat er in slaagde ons op onze bestemming te brengen. Wie de weg gezien heeft, weet dat dit geen sinecure was maar we waren er. Tijdens ons wachten schoten Wim en ik enkele honderden foto's terwijl ons Elke contact zocht met de familie wiens afdak we gebruikten om te schuilen voor de hitte. Het ging over maniok en de kinderen en wij maar fotograferen.

Full Moon of Diavolana tour

Na de nodige administratie aan het begin van het park, namen we onze piknik en konden we uiteindelijk twee uur later dan gepland beginnen aan onze tocht. We hadden nog ongeveer 5 en een half uur voor een tocht die normaal zo'n 7 uur bedraagt. Het begin was al direct een klim omhoog en Ann wist onmiddellijk hoe laat het was en maakte een shortcut samen met een deel van de crew naar het basiskamp. Wij met ons elven stapten in een gezapig maar stevig tempo door met achter ons een immens zicht op één van de mooiste valleien die ik doorwandelde in mijn leven. De dalende zon zorgde voor de mooiste kleurschakeringen gaande van oker over bruin, geel, rood tot oranje. Prachtig, prachtig maar voor sommigen wel zwaar. Joke en Katja waren hun grenzen aan het verleggen en ik genoot ervan. Mensen die net iets meer kunnen, is mooi om zien. Afzien en toch genieten van de omgeving. Het mag wel gezegd, het tempo was niet van de poes. Bij ons liep ook Joël, een local van 69 jaar en die ging de bergen op alsof hij in zijn moestuintje liep. Die guitige man had geen longen denk ik. Maar hij kon niet alleen goed wandelen, hij kon het ook nog goed uitleggen. Een man om naar te luisteren, iemand naar mijn en anderen hun hart.

endemische plant uit de 'aloe'-familie

Het tempo bleef hoog, de zichten verschoonden, water werd gedronken en gedronken, energierepen werden verslonden, Katja en Joke vloekten af en toe eens maar beten door. Na ongeveer 3 uur stappen kwamen we in een soort maanlandschap terecht. Prachtige granietrotsen met veel endemische planten ertussen. Ondanks het hoge staptempo was iedereen aan het genieten en gelukkig stonden we af en toe eens stil om te genieten, genieten van al het moois van deze Diavolana tour, de full moon walk, mijn eerste deel van mijn natte droom van deze Madagascar reis. En ons kleine? Die stapte lustig mee maar gaf achteraf aan mij toe dat ze het ook wel lastig had. Great kid! Benieuwd wat ze nu in haar plakboek zou plakken. Een fluim misschien?
En de anderen? Gert en Kristof wandelden als berggeiten voorop en soms passeerde je Kristof toen hij weer eens probeerde een plantje of spin op de gevoelige plaat te krijgen. Daarna sprintte hij je weer voorbij op zoek naar het volgende plantje. Johan wandelde even rustig als hij praatte en schoot ondertussen ook drieduizend foto's. Wim idem dito, al had hij blijkbaar nog wat last van zijn zieke dag, twee dagen geleden. Maar afgeven, nee, dat staat niet in zijn bergwoordenboek. Renild en Danny, onze koppeltje uit Brugge, stapten ook gretig door en genoten ook van deze wandeling, elkaar oppeppend met een vlugge kus. Gelukzakken!
De Koen, die hoorde je niet maar hij genoot ook met volle teugen van deze tocht. Koen heeft een nadeel op deze reis en dat is dat de meeste café's om 21.30u gesloten zijn. Stille genieter die Koen!
Na het passeren van twee watervallen (de King & de Queen) kwamen we aan in ons kamp en werden we onmiddellijk vergast op koffie en thee. Ons 'kleine' moest zonodig weer gaan zwemmen in een poel die we waren tegengekomen. Als ze niet kon zwemmen, kwam ze altijd tegen mij zagen :-)

We zaten samen met de dragers in een stenen hut waar we ook aten en nadien samen muziek maakten. Om de sfeer er in te brengen hadden ze twee flessen Rhum Arrangé meegebracht. De eerste fles ging er vlot in maar de tweede was acht vuurwater en dronk je best aangelengd met cola. Had ik dat maar geweten, ik dronk verdomme dat spul puur. Ik had ook nog een 'bouteille de l'amitié' mee en die was ook snel keizer gemaakt.Schitterende avond temidden van onze dragers en koks. 's Nachts aten die mannen nogmaals rijst met Zébu en ik mocht meegenieten van deze heerlijke maaltijd.
Ik sliep samen met Koen in een klein tentje. Veel heb ik niet geslapen die nacht want er was een zébu die mij wakker hield met zijn geronk :-).
Maar ik genoot in stilte want morgen deden we als eerste Jokergroep de 'Pic Boby'. Grenzen verleggen is ons motto toch?