11/09/2010: Andringitra NP - Diavolana tour

We zouden om 8 uur vertrekken maar door stom voorval was de persoon die de sleutel had van het materiaalhok zoek Niemand vond hem waardoor wij niet aan onze slaapzakken konden die we nodig hadden voor de koude nacht. Hij bleef maar zoek en niemand had een reservesleutel dus besliste ik maar om te vertrekken en de slaapzakken moesten maar achter komen. Bleek ook dat ze maar één 4x4 hadden die ons naar het begin van onze tocht zou brengen.

dragers aan de ingang van het park

Daarnaast hadden ze nog een oude peugeot 504 van driehonderdjaar oud met bladvering die als 4x4 fungeerde. Samen met Wim, Ann en ons kleine namen we plaats in deze tank. Ann had de avond voordien nota bene haar stapschoenen laten naaien, want bij onze eerste wandeling in Ranohira waren haar zolen er af gekomen. Goe bezig!

Wij op weg voor een drie uur durende tocht richting Andringittra. Een deel van de groep met een Toyota Jeep, wij met onze Peugeot. We waren amper van de weg af, op de piste dus waar onze Peugeot 4x4 eigenlijk tot zijn recht zou moeten komen, of de Peugeot begon te sputteren en een paar meter verder was het gedaan. Daar stonden we dan zonder vervoer en amper 10 min afgelegd. Ik stuurde het andere deel van de groep voorop want wachten had geen zin. Onze chauffeur zou de klus wel klaren en begon afrikaans in de motorkap te rommelen maar niks helpte. We moesten dus wachten op nieuw transport. Dat werd uiteindelijk gevonden in een minibusje dat er in slaagde ons op onze bestemming te brengen. Wie de weg gezien heeft, weet dat dit geen sinecure was maar we waren er. Tijdens ons wachten schoten Wim en ik enkele honderden foto's terwijl ons Elke contact zocht met de familie wiens afdak we gebruikten om te schuilen voor de hitte. Het ging over maniok en de kinderen en wij maar fotograferen.

Full Moon of Diavolana tour

Na de nodige administratie aan het begin van het park, namen we onze piknik en konden we uiteindelijk twee uur later dan gepland beginnen aan onze tocht. We hadden nog ongeveer 5 en een half uur voor een tocht die normaal zo'n 7 uur bedraagt. Het begin was al direct een klim omhoog en Ann wist onmiddellijk hoe laat het was en maakte een shortcut samen met een deel van de crew naar het basiskamp. Wij met ons elven stapten in een gezapig maar stevig tempo door met achter ons een immens zicht op één van de mooiste valleien die ik doorwandelde in mijn leven. De dalende zon zorgde voor de mooiste kleurschakeringen gaande van oker over bruin, geel, rood tot oranje. Prachtig, prachtig maar voor sommigen wel zwaar. Joke en Katja waren hun grenzen aan het verleggen en ik genoot ervan. Mensen die net iets meer kunnen, is mooi om zien. Afzien en toch genieten van de omgeving. Het mag wel gezegd, het tempo was niet van de poes. Bij ons liep ook Joël, een local van 69 jaar en die ging de bergen op alsof hij in zijn moestuintje liep. Die guitige man had geen longen denk ik. Maar hij kon niet alleen goed wandelen, hij kon het ook nog goed uitleggen. Een man om naar te luisteren, iemand naar mijn en anderen hun hart.

endemische plant uit de 'aloe'-familie

Het tempo bleef hoog, de zichten verschoonden, water werd gedronken en gedronken, energierepen werden verslonden, Katja en Joke vloekten af en toe eens maar beten door. Na ongeveer 3 uur stappen kwamen we in een soort maanlandschap terecht. Prachtige granietrotsen met veel endemische planten ertussen. Ondanks het hoge staptempo was iedereen aan het genieten en gelukkig stonden we af en toe eens stil om te genieten, genieten van al het moois van deze Diavolana tour, de full moon walk, mijn eerste deel van mijn natte droom van deze Madagascar reis. En ons kleine? Die stapte lustig mee maar gaf achteraf aan mij toe dat ze het ook wel lastig had. Great kid! Benieuwd wat ze nu in haar plakboek zou plakken. Een fluim misschien?
En de anderen? Gert en Kristof wandelden als berggeiten voorop en soms passeerde je Kristof toen hij weer eens probeerde een plantje of spin op de gevoelige plaat te krijgen. Daarna sprintte hij je weer voorbij op zoek naar het volgende plantje. Johan wandelde even rustig als hij praatte en schoot ondertussen ook drieduizend foto's. Wim idem dito, al had hij blijkbaar nog wat last van zijn zieke dag, twee dagen geleden. Maar afgeven, nee, dat staat niet in zijn bergwoordenboek. Renild en Danny, onze koppeltje uit Brugge, stapten ook gretig door en genoten ook van deze wandeling, elkaar oppeppend met een vlugge kus. Gelukzakken!
De Koen, die hoorde je niet maar hij genoot ook met volle teugen van deze tocht. Koen heeft een nadeel op deze reis en dat is dat de meeste café's om 21.30u gesloten zijn. Stille genieter die Koen!
Na het passeren van twee watervallen (de King & de Queen) kwamen we aan in ons kamp en werden we onmiddellijk vergast op koffie en thee. Ons 'kleine' moest zonodig weer gaan zwemmen in een poel die we waren tegengekomen. Als ze niet kon zwemmen, kwam ze altijd tegen mij zagen :-)

We zaten samen met de dragers in een stenen hut waar we ook aten en nadien samen muziek maakten. Om de sfeer er in te brengen hadden ze twee flessen Rhum Arrangé meegebracht. De eerste fles ging er vlot in maar de tweede was acht vuurwater en dronk je best aangelengd met cola. Had ik dat maar geweten, ik dronk verdomme dat spul puur. Ik had ook nog een 'bouteille de l'amitié' mee en die was ook snel keizer gemaakt.Schitterende avond temidden van onze dragers en koks. 's Nachts aten die mannen nogmaals rijst met Zébu en ik mocht meegenieten van deze heerlijke maaltijd.
Ik sliep samen met Koen in een klein tentje. Veel heb ik niet geslapen die nacht want er was een zébu die mij wakker hield met zijn geronk :-).
Maar ik genoot in stilte want morgen deden we als eerste Jokergroep de 'Pic Boby'. Grenzen verleggen is ons motto toch?