De laatsten van de vorige nacht waren ook de eersten van deze alweer schitterende dag. Het was een luie voormiddag waarbij ik heel wat water dronk (want het was warm of wat dacht je?) en rustig kon nadenken over...alles wat was geweest, alles wat ik beleefd had op deze mooie reis. Straks moesten we dit kleine paradijsje verlaten. Weg parelwitte stranden, weg palmbomen, weg zilte zeewater, weg bounty-meisje,...
Met pirogues vertrokken we terug zoals we gekomen waren. Met het vliegtuig verlieten we Île St. Marie . Ik zat aan het raam en keek nog een keertje naar het strand. Daar zat ze op een boomstronk en wuifde vaarwel...het bountymeisje :-).
We overnachtten in een buitenwijk van Tana. 's Avonds was het dan de grote voordrachtwedstrijd. Bij ons vertrek 3 eeuwen geleden had ik iedereen een info bundeltje gegeven over Madagascar.
Daarin stond een naam van de vroegere koning en stichter van het Merina-rijk. Deze naam moest worden voorgedragen in één vloeiende beweging zonder te stoppen. In eerste instantie waren er twee kandidaten: Joke en Katja. Alle dagen liepen ze te stoefen dat het geen enkel probleem was om de naam te debiteren en inderdaad als ik hen bezig hoorde leek dit op een fluitje van een cent. Ze waren over-overtuigd dat ze de prijs gingen wegkapen.
Tijdens het wachten op het vliegtuig terug schreven Johan en Elke zich ook in voor de wedstrijd. Loting bepaalde dat Gert de eerste aan de beurt was. Er was een driekoppige jury aangesteld en de andere 5 waren het publiek. Zelden zo'n zenuwachtige mensen gezien als de vier deelnemers. De kraaiers van het eerste uur Katja en Joke bleken ook niet meer zo zeker van zichzelf en moesten constant naar het toilet. Wellicht niet om hun neus te poederen :-(.
 |
| de overzet per pirogue |
Gert begon, het ging goed, stamelde, stokte, herbegon, stamelde, stokte en...kon niet meer verder. Tweede kandidaat was Elke. Zij ging er zelf wat melodie in stoppen. Ze begon...goed, zong, stamelde, stokte, lachtte een beetje, herpakte zich, herbegon, stamelde, stokte en sloeg definitief in een Merinaknoop. Volgende kandidaat was Joke. Haar ogen verraden stress, veel stress. De vorige dagen, zo zeker van zichzelf, nu één brok stresserende ellende. Ze begon, stokte, stamelde, vergat, blokkeerde, blokkeerde totaal, haalde diep adem, herbegon, stamelde, stokte, kreeg een volledige blackout en droop af. De zelfverzekerdheid van de laatste dagen maakte plaats voor de totale afgang, ze verliet het schouwtoneel met teneergeslagen ogen, de wereld stortte in, weg eeuwige roem, weg hoogste schavotje... Katja was als laatste aangeduid. De 'queen van de zekerheid', de oppergoddes van 'ik zal het hier ne keer gaan zeggen, het orakel van Tana kwam
ten tonele. Een lichte heesheid in de stem verraadde ook wat zenuwachtigheid. Ze ademde diep, begon en ratelde de letters eruit, als een brakende waterval vlogen de letters om ons heen, ze ging het halen, ze ging dit winnen, de palmkroon wachtte haar, tot op letter 23. Daar stokte ze, daar brak ze, daar...daar...daar herbegon ze, ademde terug eens diep en met dezelfde mitrailleuse-snelheid braakte ze het woord eruit...tot terug aan letter 23. De andere helft van de 'tweeling van de zelfzekerheid' moest ook afdruipen, moest ook het hoofdje nederig buigen... de doornkroon wachtte.
 |
| boom boom, let's shake the room! |
Maar de jury slaagde er toch in een eindstand op te maken en Katja had de meeste letters na elkaar kunnen zeggen en kreeg zo de loptrompet en de drie kussen van de nageboorte van de stichter van het Merina-rijk. Met een kever keerde ze huiswaarts, Joke kreeg voor haar tweede plaats een prachtig wandtapijt, Johan mocht eens goed vogelen en Elke kreeg het hartje op de juiste plaats. Nadien deden we nog een kwisje tussen de madammen en de meneeren. Een extra vraag besliste dat de madammen wonnen.
Morgen was het de laatste dag op dit hemelse eiland. Alweer tevreden ging ik slapen in mijn koninklijke suite. Een kamer voor mij alleen. Ik voelde mij de Merina-koning te rijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten